Kara umowna zastosowanie

Kara umowna zastosowanie

Zawierające umowę strony mogą swobodnie określać jej warunki tak, by odpowiadało to charakterowi stosunku prawnego, jaki je łączy. Jednym ze środków, których mogą używać, by realizować takie założenie, jest ustalenie kary dla strony, która nie wykonała lub nienależycie wykonała umowę.

Najczęściej wykorzystywana jest do tego celu kara umowna, regulowana przepisami kodeksu cywilnego. Stanowi ona ponadto zabezpieczenie w przypadku wystąpienia okoliczności powodujących niebezpieczeństwo niewykonania umowy.

  1. Kara umowna – charakterystyka

Jeżeli któraś ze stron poniesie szkodę przez niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy, druga będzie zobowiązana do zapłacenia sumy wskazanej w umowie – takie uregulowanie zawiera art. 483 § 1 kodeksu cywilnego. Oznacza to, że strony mogą zastrzec w treści kontraktu, że naprawa wyrządzonej szkody nastąpi w formie zapłaty uzgodnionej przez nie kwoty. Nie jest jednak dopuszczalne zaniechanie przez jedną ze stron wykonania umowy i zamiennie uiszczenia sumy wskazanej w kontrakcie jako karę umowną. Kolidowałoby to z jej prewencyjno-represyjnym charakterem. Kara umowna ma bowiem za zadanie motywować do spełnienia świadczenia, a nie stanowić jego ekwiwalent. Kary umowne stosuje się ponadto jedynie w przypadku zobowiązań niepieniężnych – opóźnienie w spełnieniu świadczeń pieniężnych skutkuje naliczeniem odsetek za zwłokę.

  1. Wysokość kary umownej

Wysokość kary umownej zależy od stron i od sposobu, w jaki uregulują tę kwestię w umowie, nie zaś od rozmiaru szkody, jaką poniosła strona, na której rzecz nie spełniono zobowiązania lub spełniono je nienależycie. Roszczenie powstaje z chwilą wystąpienia po stronie wierzyciela szkody, udowodnienie więc, że szkoda nie powstała, jest równoznaczne z wykazaniem, że nie zaistniały okoliczności uzasadniające zapłatę kary.

Na wysokość kary umownej ma wpływ częściowe wykonanie zobowiązania. Art 484 § 2 wskazuje, że jeżeli świadczenie zostało spełnione w części, dłużnik może domagać się obniżenia wysokości ustalonej kary. Ma takie prawo zwłaszcza w sytuacji, gdy znaczna część zobowiązania została wypełniona w terminie, a zwłoka jest niewielka.

  1. Rażąco wygórowana kara umowna

Sąd Najwyższy w Wyroku Izby Cywilnej z 9 lutego 2005 r., II CK 420/04 określił to w następujący sposób: „Kara umowna może być uznana za rażąco wygórowaną gdy jest ona równa bądź zbliżona do wysokości wykonanego z opóźnieniem zobowiązania, w związku z którym ją przewidziano. Nie jest jednak wykluczona w tej wysokości, jeżeli dłużnik za okres, za który została wyliczona nie spełnił świadczenia w ogóle. W takim bowiem wypadku musiałby podważać ważność umowy w zakresie wysokości kary umownej, ze względu na jej sprzeczność z prawem bądź zasadami współżycia społecznego (art. 58 KC).”

  1. Rodzaje kary umownej

Kary umowne możemy podzielić na cztery kategorie. Należą do nich:

–kara umowna wyłączna – w przypadku, gdy umowa pozostaje niewykonana lub wykonana w nienależyty sposób, wierzyciel nie może domagać się od dłużnika zapłaty sumy wyższej, niż wynosi przewidziana w umowie wysokość kary umownej.

–kara umowna alternatywna – wierzyciel może domagać się zapłaty albo z tytułu kary umownej, albo z tytułu odszkodowania.

–kara umowna zaliczalna – wierzyciel może żądać zapłaty kary umownej i odszkodowania uzupełniającego do wysokości szkody poniesionej w wyniku niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania.

–kara umowna kumulatywna – wierzyciel może ubiegać się jednocześnie o zapłatę z tytułu kary umownej oraz z tytułu odszkodowania.